Afgelopen zondag waagden mijn vader en ik ons aan een winterwedstrijd in Reeuwijk.
Geen bikiniweer deze keer, maar thermo’s en warme sokken. Omdat mijn vader niet meer zo vroeg zijn bed uit kan komen voor de reis vanuit Groningen, besloot hij de boot al op zaterdag met hulp van Bertel in het water te leggen. Zelf wilde hij de nacht door brengen in zijn busje op de Elfhoeven. De weersvoorspelling? Nou, laten we zeggen dat Piet Paulusma dit ‘busje-slaapweer’ vast een onvoldoende had gegeven. Maar met frisse tegenzin, een verwarmd dekentje en een gastvrij aanbod van Bertel voor een warm bed (dat hij dapper afsloeg), was hij er klaar voor.
Maar waarom al dat gedoe voor een winterwedstrijd in Reeuwijk?
In het Noorden is zeilen vooral een zomerse sport, en winterzeilen is hier eerder uitzondering dan regel.Toch stond deze zondag al maandenlang in de agenda. Mijn vader had ooit een groep Randmeren zien straten in de winterzon op Reeuwijk en dat leek hem een fantastische ervaring. Het enige wat hij nog nodig had, was een boot destijds en nu een bemanning. En die eer was deze keer aan mij.
Zondagmorgen gooide ik mijn tas en ontbijt in de auto en hoorde Google Maps geruststellend zeggen: "2 uur en 19 minuten rijden." Eenmaal onderweg waren er genoeg signalen van de realiteit van winterzeilen: de weg was bevroren, de weilanden lagen onder een sprookjesachtige laag rijp en de sloten waren dichtgevroren. Bij aankomst zag ik zeilers die zich zonder blikken of blozen in lagen thermo hadden gehuld – hier leek dit de normaalste zaak van de wereld.
Bij de boot aangekomen, begon het echte werk. De sneeuw op het gangboord was prima geschikt voor een mini-sneeuwpop, de zelflozers waren bevroren en de genuaschoot buigen en uit de klem krijgen was al een uitdaging op zich. En toen... waren we nét te laat voor de start. Gelukkig waren de wedstrijdleiders zo coulant om ons alsnog mee te laten doen.
"De eerste wedstrijd van 2025 is gestart!" zei ik nog tegen mijn vader, terwijl we koers zetten naar de bovenboei. Gewend aan de Spanker was het voor mij even wennen aan de grote spinnaker, en met het kleine briesje dat er stond, was het vooral een kwestie van stilzitten en niet te veel bewegen. Toch wisten we met een beetje tactisch geluk en onze rol-tackjes de eerste pot te winnen en bleven we in de andere wedstrijden goed bij de rest. Koud hadden we het gelukkig niet, al bracht winterzeilen een nieuw element met zich mee: na elke gijp ontstond de grote vraag – waar is mijn muts gebleven?
Na de ochtend wedstrijden wachtte een goed verzorgde lunch met snert en broodjes – precies wat je nodig hebt na een paar uur in de kou. Ook Ben en Marijke kwamen nog gezellig langs. Ondertussen nam de wind verder af, en de wedstrijdleiding besloot de rest van de wedstrijden af te blazen. Tijd om de boot uit het water te halen!
Papa en ik maakten er nog het beste van om na een laatste spinnakerrakje richting de kraan te dobberen. Met dank aan alle helpende handen stond de boot snel weer op de trailer. En als kers op de taart eindigden we de dag in het zonnetje, met een biertje en een mooie prijs in handen.
Bedankt voor de organisatie, het warme onthaal en de gezellige dag – dit smaakt naar meer!
